เสาร์อาทิตย์ไม่คิดจะพักงานบ้างหรืออย่างไร

"ทำไมถึงชอบทำงานเสาร์อาทิตย์ ไม่คิดจะพักบ้างเหรอ"

อันที่จริงผมเองก็ไม่ได้ชอบหรอกนะ แต่ไม่รู้ว่าถ้าไม่ทำงานแล้วจะให้ทำอะไรนะสิ มันเหงาอะ

ผมเคยมีช่วงเวลาที่มีเพื่อนมากมายหลายกลุ่มจนถึงขั้นไม่สามารถพบปะสังสรรค์กับเพื่อนได้ครบ ต้องเลือกปฏิเสธไปบ้าง เข้าสังคมแทบทุกวัน ใช้เวลาคุ้มค่ามาก แต่มาถึงตอนนี้ทำไมมันเหงาไปแบบคนละขั้วเลยนะ

ตั้งแต่เริ่มทำงานมา เพื่อนสมัยเรียนก็ค่อยๆ หายไป บางคนกลับไปทำงานที่ภูมิลำเนาของตัวเอง บางคนโกอินเตอร์ไปเรียนต่อต่างประเทศ นานๆ จะได้เจอกันสักครั้ง เพื่อนที่อยู่กรุงเทพด้วยกันหลายๆ คนก็เริ่มมีคู่ครอง บ้างก็แต่งงาน บ้างก็ยัง แต่ดูเค้าก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดนะ

ตัวผมเองใช่ว่าจะไม่มีแฟน แต่ก็คบกันเหมือนเด็กวัยเรียนเป็นแฟนกันอย่างนั้นแหละ ไม่ค่อยมีโอกาสไปไหนด้วยกันเท่าไรนัก บ้านก็ไกลกัน พ่อแม่ก็หวงราวกับไข่ในหิน เหมือนท่านไม่รู้ว่าผมจะ 30 แล้วนะเนี่ย

เพื่อนที่ทำงานสมัยเป็นครูที่ สว๒ ส่วนใหญ่ก็เป็นรุ่นพี่ทั้งนั้น ยิ่งนานวันก็เหมือนพี่ๆ เค้าจะโตเร็วกว่าผมนะ รสนิยมในการไปไหนมาไหนกันค่อยๆ แตกต่างกันไป ยิ่งที่ สศ. นี่แทบไม่มีรุ่นเดียวกันเลย บ้างก็มีครอบครัวแล้วอีก เลิกงานก็ต่างคนต่างแยกย้าย

เพื่อนนักดนตรีนี่แทบไม่เจอกันเลย ทำงาน ไม่มีเวลาเล่นดนตรี พอไม่เล่นดนตรี event ก็เริ่มหายไป

มาถึงปัจจุบันลาออกมาทำ Open Durian เต็มตัว นานๆ จะเข้าออฟฟิศสักที ทำงานที่บ้าน ไม่ได้ไปไหนนอกจากมีสอนพิเศษ เก็บตัวอยู่แต่บ้าน ไม่ดูแลตัวเอง ผมยาว หนวดเฟิ้ม รู้สึกเหมือนเป็นบรูซ เวย์น ใน The Dark Knight Rises ตอนต้นเรื่อง

งานอดิเรกที่พอจะทำได้ก็คือไปนั่งอ่านหนังสือตามร้านกาแฟ หากาแฟอร่อยๆ กิน จะไปกินเบียร์คนเดียวพอเริ่มเมาก็ยิ่งเหงา เพ้อเจ้ออีก หาเกมเล่นก็ไม่ยอมติด สงสัยหมดวัย ซื้อเกมมาหลายร้อยเล่นไม่จบสักเกม

แล้วจะให้ผมทำอะไรถ้าไม่ทำงานล่ะเนี่ย